Ψάχνω τη γαλήνη που έχω χάσει.
Εσύ με έκανες να τη χάσω...
Παλεύω.
Παλεύω να τη βρω μα μάταια προσπαθώ.
Είναι όλα φτιαγμένα για να είσαι πάντα εσύ ο νικητής...
Παλεύω.
Ίσως καταφέρω, κάποια στιγμή, να το αλλάξω αυτό, όχι από εγωισμό, απλώς δεν αντέχω άλλο να ‘μαι παγιδευμένη στην αγάπη σου, μια αγάπη που μόνο φουρτούνες έφερνε...
Ζω μέσα στα κύματα, σε μια θάλασσα που έχεις ξεχάσει ότι υπάρχει. Αυτή η θάλασσα, όμως, κάποτε ήταν το λιμάνι σου. Τώρα πια γυρεύεις άλλα λιμάνια μα πως θα μπορούσα να το κατηγορήσω αυτό; Θα ‘ταν εγωιστικό και απάνθρωπο από μέρους μου. Να κατηγορήσω τον άνθρωπό μου; Με ποια καρδιά να το κάνω αυτό;
Λένε πως όταν αγαπάς κάποιον πρέπει να τον αφήνεις ελεύθερο να κυνηγάει αυτό που θέλει και να εύχεσαι να το βρει. Αυτό λοιπόν κάνω και εγώ. Σε αφήνω και εύχομαι να το βρεις αυτό που ψάχνεις και κανείς να μη σε εμποδίσει απ’ αυτή τη προσπάθεια.
Κι αν ποτέ σου χρειαστείς κάτι, το δικό σου λιμάνι ίσως να ‘ναι ακόμα εκεί που το άφησες, ίσως και έτσι όπως το άφησες.
Δεν ξέρω, οι άνθρωποι αλλάζουν, λένε. Όπως έκανες και συ, ξαφνικά... Άλλαξες.
Ήλπιζα αυτή η αλλαγή να δείχνει τον πραγματικό σου εαυτό, αυτό που είσαι: ένας υπέροχος άνθρωπος με τα ελαττώματά του, που πάντα έκρυβε ένα παιδί μέσα του, το παιδί που γνώρισα και είχε ανάγκη από αγάπη.
Δυστυχώς έχεις επιλέξει να ζεις σ’ ένα ψέμα, σε ψεύτικα φώτα με ψεύτικες αγάπες. Αυτό είναι που με στενοχωρεί μέχρι και σήμερα. Κάθομαι και αναρωτιέμαι γιατί. Γιατί ο δικός μου άνθρωπος να ‘ναι εγκλωβισμένος σε μια ουτοπία ενώ θα μπορούσε να ζει σ’ έναν κόσμο γεμάτο αληθινά συναισθήματα, όμορφα πράγματα, ωραίες, κι όχι ανούσιες, στιγμές. Έγινες σαν εκείνους, τους πολλούς...
Μα εγώ δεν θα ξεχάσω ποτέ τη μοναδικότητα που κρύβεις.
Τη μοναδικότητα που ξεχώρισα μέσα από τόσες άλλες...
Το παιδί που με έκανε να γελάω... Τον ενήλικα που ερωτεύτηκα…
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου