Επί δέκα χρόνια κινηματογραφούσε με τη βοήθεια της αδερφής του Cate και του βραβευμένου με Όσκαρ σκηνοθέτη Ira Wohl , το τι συνέβαινε στη ζωή του και μας δείχνει από ποια στάδια πέρασε εξαιτίας της αρρώστιας του, πως τον αντιμετώπισε το οικογενειακό και κοινωνικό του περιβάλλον και σε ποια κατάσταση βρίσκεται σήμερα.
Στην αρχή όπως αναφέρει ο ίδιος δεν ήξερε τι του συνέβαινε και πίστευε πως με την κινηματογράφηση θα καταλάβει καλύτερα, πως θα μπορούσε να διερευνήσει την ασθένεια. «Κατά τα 3 πρώτα χρόνια, οι γιατροί ήταν μπερδεμένοι σχετικά με το αν είχα παρανοϊκή σχιζοφρένεια, διπολική διαταραχή, σχιζοσυναισθηματική διαταραχή ή ψυχωτική κατάθλιψη». Κατέληξαν στη σχιζοσυναισθηματική διαταραχή κάποια στιγμή κι αυτή είναι τυπικά η επίσημη διάγνωση του.
Αυτό που εκείνος όμως ήξερε με βεβαιότητα, απ’ την αρχή, ήταν πως αρρώσταινε, όλο και περισσότερο. Σκέφτηκε λοιπόν, πως ακόμα κι αν δεν γίνει καλά, κάποιοι άλλοι άνθρωποι ίσως βοηθηθούν βλέποντας αυτό το ντοκιμαντέρ.
Στη συνέχεια κι αφού κινηματογραφήθηκε σε κάθε φάση της νόσου, από θυμό όπως υπογραμμίζει, εξαιτίας της παραπληροφόρησης που υπάρχει για τις ψυχικές ασθένειες, θέλησε να συνεχιστούν τα γυρίσματα. Ήθελε να μάθει ο κόσμος πως είναι να ζει κανείς με ταμπέλες όπως «ψυχωτικός», «σχιζοφρενής» κτλ.
Αναφέρει ειρωνικά και δικαίως, το παράδειγμα ενός καθηγητή Ψυχολογίας, ο οποίος ρώτησε την αδερφή του πόσες προσωπικότητες είχε ο John, ακριβώς για να τονίσει την παραπληροφόρηση που επικρατεί, μερικές φορές, ακόμη και στους κύκλους των ειδικών.
Το μήνυμα που θέλει να περάσει, είναι πως υπάρχει ελπίδα. Πως δεν πρέπει οι άνθρωποι που διαγνώσκονται ως ψυχικά πάσχοντες να αισθάνονται μόνοι κι αβοήθητοι. Πως με βοήθεια (φαρμακευτική ή όχι) και τη στήριξη του οικογενειακού και κοινωνικού περιβάλλοντος, μπορεί κανείς να ανακάμψει και να συνεχίσει τη ζωή του, πως μπορεί να δει τα όνειρα του να γίνονται πραγματικότητα.
Ο ίδιος άλλωστε είναι ένα τέτοιο παράδειγμα. Σήμερα ζει ανεξάρτητος κι εργάζεται ως καλλιτέχνης, παρά το ότι τα συμπώματα δεν τον έχουν εγκαταλείψει..
Εδώ μπορείτε να δείτε κάποια απ’ τα έργα του, εκθέσεις έχει κάνει σε διάφορες γκαλερί και χώρους τέχνης στην Αμερική κι έχουν γραφτεί για τη δουλειά του εξαιρετικές κριτικές, απ’ τις μεγαλύτερες σε κυκλοφορία εφημερίδες της χώρας.O ίδιος εξηγεί εδώ πως εμπνέεται και δημιουργεί.
Η ταινία του έχει προβληθεί σε συνέδρια, φεστιβάλ αλλά και μεγάλες κινηματογραφικές αίθουσες. Η πρώτη ευρωπαϊκή της προβολή μάλιστα, είχε γίνει στην Ελλάδα, το 2004, στις «Νύχτες Πρεμιέρας». Ο John έχει κερδίσει σημαντικά βραβεία που μπορείτε να δείτε εδώ αναλυτικά, γράφτηκαν γι’ αυτήν διθυραμβικές κρτικές και βέβαια συνεχίζει να προβάλλεται.
Σε περίπτωση που κάποιον συνάδελφο ενδιαφέρει για εκπαιδευτικούς σκοπούς, αξίζει ν’ αναφέρω πως πωλείται και σε dvd απ’ τον site απ’ το οποίο άντλησα μέρος των πληροφοριών που σας αναφέρω σήμερα.
Σας προτείνω όπως πάντα να δέιτε τους συνδέσμους κι αν θέλετε να μάθετε περισσότερα να διαβάσετε κι αυτό το άρθρο. Απ’ το να μιλάμε εμείς οι ειδικοί (εντός κι εκτός εισαγωγικών η λέξη), για τους ψυχικά πάσχοντες, είναι χίλιες φορές προτιμότερο να δίνεται ο λόγος στους ίδιους.
* πηγή
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου